Last days in Vietnam

Yes, het is weer zover, we mogen weer met de bus, oh oh oh wat hebben we daar zin in. In ieder geval hebben we goeduitgerust in Hoi An. Deze busrit zal ons nog heel lang heugen. Waarom? Deze was het meest ranzig van allemaal. Hoezo? Dit kunnen we echt beter persoonlijk vertellen (sorry Saskia..).
31augustus 6 uur s ochtends komen we aan, gebroken. Na de Boutique hebben we een goedkoop hotel nodig, we vragen de 2 Israëlische dames in welk hotel zij zitten en besluiten de taxi te delen. Tom past er niet bij, die stapt achterop de motor taxi. We gaan eerst een ontbijtje halen en daarna slapen we een paar uurtjes bij. We besluiten om nha trang te verkennen, en hoe kun je dat het beste doen? Juist, met de scooter! Het was al aardig bewolkt maar na 10 minuten barst het los. De dudes, overal op voorbereid, trekken hun poncho aan en cruisen de stad door, busreis voor de volgende dag wordt geregeld en we gaan naar de tempel met de enorme zittende boeda(het is inmiddels alweer droog). Nu worden we in Azië al veel aangekeken in het algemeen en wordt er veel gegiecheld door de kleine Aziatische mevrouwtjes, maar soms willen ze ook met ons op de foto. Dat snappen we wel. We zijn al blij dat het dit keer gevraagd wordt, want het zou niet de eerste keer zijn dat ze stiekem foto's van ons aan het maken zijn (kijk een westerling, met geel haar!). Na de tempel begeven we ons weer tussen het enorm drukke verkeer, ook dit is een ervaring op zich. S avonds gaan we eten bij 'da Fernando' een zeer goede Italiaan (met de lekkerste chocolade mousse ooit, aldus Chino) en drinken voor de verandering weer eens een rood wijntje. Het nachtleven lijkt om 10 uur niet veel te hebben en aangezien het weer stort van de regen en we moe zijn hebben we een goed excuus om te gaan slapen. 

1 September.
We moeten vanavond weer met de bus. We hebben er ontzettend veel zin in, zeker na de vorige busreis (sarcasme). We besluiten om niet al te veel te doen en een beetje de tijd te doden. Overigens is er rond nha trang wel een hoop te doen hoor. Je kan er goed duiken, er schijnt een heel cool en extreem waterpark te zijn etc, maar we hebben er gewoon even niet zo'n zin in. In de namiddag als we de dudes schrijven komen we de Israëlische dames van de bus weer tegen. Ze vragen wat onze plannen zijn, zij gaan uit, wij met de bus en volgens hun is Ho Chi Min 'just another city'. Een dagje later met de bus klinkt eigenlijk wel heel goed. Als we 1 ding geleerd hebben hier is dat als je twijfelt of je iets nu wel of niet moet doen, dan is het dat je het gelijk moet doen anders krijg je er spijt van. (Regel 1 van de dudes-filosofie). Dus gaan we gelijk naar het busstation. Helaas jullie kunnen pas 5 september weer naar Saigon (HCMC), aangezien er een feestdag op komst is. De dudes balen maar vragen nog even na bij het hotel wat de mogelijkheden zijn. We kunnen nog wel met een andere busmaatschappij de volgende dag, kost wat meer, maar hebben we toch ons zin. S avonds gaan we stappen, beetje poolen, beetje dansen, beetje eten, lekker slapen. 

2 September.
Laatste dag nha trang. Het is erg bewolkt. Nog een beetje brak van de vorige avond gaan we weer ontbijten bij de veranda, samen met de Israëlische dames met wie we zijn wezen stappen. Het is weer bewolkt dus we besluiten gewoon een stukje te wandelen over het strand. Tijdens het wandelen kunnen de dudes goed nadenken over alle mooie dingen die ze al hebben gezien en gedaan, wat meeviel en wat tegen viel en over de toekomst, daar krijgen ze mentale energie van. Tijdens onze wandeling valt het ons op dat er heel veel Russen zitten in deze stad, apart volk. In de middag wordt er nog geskyped en dan moeten we toch echt die bus weer in. Deze bus is echter een stuk luxer en we hebben goede plaatsen achterin de bus. Opluchting is hier het beste woord.

3 september
Rond 6 uur komen we aan in de hoofdstad van Vietnam Ho Chi Min stad, oftewel Saigon. 10 miljoen inwoners en 6 miljoen scooters. Bij de bus stappen we in de taxi, de chauffeur kent het hotel en zolang de meter aan gaat vinden wij het goed. Ineens slaat de man zich zachtjes met zijn hand op zijn voorhoofd, dat betekent 'ow wat stom ik ben verkeerd gereden', dan denkt Chino 'volgens mij worden we belazerd' en vraagt of die het hotel wel kent. Even later zijn we er dan toch. Erg jammer als je dan de straat uitloopt en de plek ziet waar je nog geen half uur geleden uit de bus bent gestapt. Eerst maar een ontbijtje en dan op weg naar het oorlogsmuseum (dit keer met een heel goed taxi bedrijf). Het is half 8 s ochtends en we geloven niet dat we ooit eerder zo vroeg naar een museum zijn gegaan, we zijn de eerste gasten.Het is een indrukwekkend museum, met name de fotoreportages van de napalm slachtoffers (agent Orange) maken diepe indruk. Na het museum drinken we koffie en gaan richting het hotel. Het personeel is erg gastvrij, en wederom moeten de schoenen uit als je naar boven gaat. S middags willen we nog kijken voor adidas schoenen bij een outlet. Ze hadden het beter 2e hands winkel kunnen noemen. We worden nog een keer belazerd, door de fietstaxi dit keer. Het zal wel aan ons liggen vandaag, morgen een nieuwe dag. 4 september voor vandaag hebben we een trip voor de mekong delta geboekt. Eerst 2 uurtjes met de bus en dan met de boot langs verschillende eilanden. De slechtste trip in 3 maanden tijd. Op het eerste eiland krijgen we fruit met 'traditionele Vietnamese muziek' de familie die wat liedjes zongen zouden waarschijnlijk niet doorgaan bij de voice of Vietnam. Wel vragen om wat fooi natuurlijk. Daarna gingen we in een dun bootje de mangrove door. Best leuk, jammer dat het gewoon 1 lange rij boten was tot het einde, weg avontuurlijk gevoel, fooi graag. De hele trip voelt aan als een sponsor tour voor de lokale bevolking. Het leukst was nog de boot op de Mekong rivier. S avonds wordt Vietnam in stijl afgesloten met biertjes (40 cent voor een halve liter).

De volgende dag gaan we met de bus naar Phnom Penh de hoofdstad van Cambodja. We hebben besloten onze ervaringen daar in een apart verslag te zetten.